Երբ կարդում էի ԱԺ ՀԱԿ խմբակցության անդամ Արամ Մանուկյանի հարցազրույցը «Ընտրական ախտի...» մասին, անկախ ինձնից, փորձում էի հասկանալ նրա հոգեբանությունը:

Օր մը, որ սկսվեցավ տարբերվել սովորական օրերեն, ես հասկցա, որ արտակարգ իրավիճակ մը պիտի ըլլա ինձի համար և ես կորուստներ պիտի ունենամ և անշուշտ ատոր փոխարեն ալ փորձառություն պիտի ունենամ:

Վերջերս զուտ զբոսաշրջության նպատակով եվրոպական ուղևորությանս ընթացքում ակամայից ծնված այս ակնարկը յուրովի հայացք է արևելաեվրոպական երկրների վրա սոցիալիզմի թողած հետքին, և մտորումների ու զուգահեռներ անցկացնելու առիթ է տվել:

«Ես տեսնում եմ, որ հնարավոր է քաղաքական այս երկու խոշոր ուժերի համադրմամբ հասնել Սերժ Սարգսյանի հրաժարականին»,- անցյալ շաբաթ «Կենտրոն» հեռուստաընկերության եթերում նման հայտարարություն արեց ՀԱԿ համակարգող Լևոն Զուրաբյանը:

Հայաստանի արտաքին գործերի նախկին նախարար, ներկայումս ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր և 2013-ի նախագահական ընտրությունների պոտենցիալ թեկնածու Վարդան Օսկանյանը քաղաքական հայտարարություններ անելու, իշխանությանը քննադատելու և հանրության հետ իր մտքերով անկեղծանալու լավագույն հարթակն ընտրել է Facebook սոցիալական ցանցի տիրույթը, որտեղ պաշտոնաթող դիվանագետը ժամանակ առ ժամանակ գրառումներ է կատարում` այս ամենը վերածելով քաղաքական «բլոկբասթերի»:

Չգիտես, թե ինչ անվանես այն տարածքը, որով անցնում ես մինչև Աղթամար կղզի հասնելը. ուղղակի Թուրքիա ասելը հայերիս համար հոգեբանորեն շատ դժվար է, սխալ է նաև Արևմտյան Հայաստան անվանելը, քանի որ ճանապարհի զգալի մասը նախկին պատմական Կարսի նահանգով է անցնում, որը ոչ մի կերպ Արևմտյան Հայաստան չէ:

Կիտրոնը լիմոնն է, ոչ ավելի, ոչ էլ պակաս։ Բարկօղին, ո՛չ, տիարք մականունակիրներ, բնավ օղու բարկացած տեսակը չէ (ասենք` «յաթրջին»)։ Բարկօղին կոնյակն է։

Այլ պատճառ կա, բայց, չգիտես ինչու, այդ մասին ոչ ոք չի խոսում: Աշակերտները չեն սովորում, որովհետև համարում են, որ առանց գիտելիքի էլ հնարավոր է ապրել:

Վերջին օրերին արտաքին գործերի նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը Facebook սոցիալական ցանցում, փաստացիորեն, ներկայացնում է իր նախընտրական ծրագիրը, որն ավելի շատ բաժակաճառ է հիշեցնում, քան իրագործելի ծրագիր:

Հունգարա-ադրբեջանական գործարքի մասին շատ է գրվել, թմբկահարվել է համարյա ողջ աշխարհով մեկ: Այդ թմբկահարումից տուժե՞լ են արդյոք Ադրբեջան կոչված պետության ղեկավարի հեղինակությունը, միջազգային վարկանիշը։